सञ्जय शान्ति सुवेदी
असार १५, २०२०
सुन्दरबजारबाट गैडाकाेट जाने क्रममा गाडीमा भेटिएकै दिन देखि हाे शिवराम र अनिताकाे प्रेम बढेकाे । डुम्रे, आबुँखैरेनी हुँदै मुग्लिन नपुगिञ्जेल घुम्तीहरुमा कुम-कुमले मात्रै बात गरे पनि त्रिशुलीलाई दाहिने पारेर अनिता र शिवकुमारका आँखा पनि बाेल्न सुरु गरेका थिए । समान्य परिचय, बाेलचाल र फाेन नं साटासाट गरेर सुरु गरेकाे सम्बन्धले बा-आमालाई ढाँटेर कहिले काठमाडाै, कहिले लुम्बिनी त कहिले इलाम सम्म घुम्न जान सक्ने बनाएकाे थियाे । याैवनले भरिएका, भविष्यकाे सपनाले सजिएका ऊर्जाशील दुवै जनाकाे प्रेम प्रगाढ र रसरङ्गपूर्ण थियाे । अनितालाई बा-अामाले केटा खाेजेकाे कुराले मात्र नभएर शिवकुमार वैवाहिक जीवन सम्हालिसक्ने बेलामा नपुगेकाले झन् तनाव बढेकाे थियाे । सम्बन्धलाई बिट मार्न नसके पनि परिस्थितिसँगै अघि बढ्ने निर्णय गरी बा-आमाले देखाएकाे केटाेसँग बिहे गर्ने निर्णय भयाे । संयाेग नै भन्नुपर्छ, केटाकेटीकाे टीका-टाला गर्ने दिन शिवकुमारलाई पत्ताे भयाे अनिता आफ्नै दाइकाे भाग्यमा परेकी रहिछिन् । उसले भाेलिपल्ट फाेन गर्याे, "अनिता, भाग्यकाे याे के लेखा हाे, हामीलाई झन् पीडा दिँदै छ समयले" उसले घ्याँक्क घ्याँक्क रुँदै भन्याे । अवाक् अनिताले रसिलाे स्वरमा सम्झाउँदै भनिन्," चिन्ता नगर शिवराम, तिम्रा दाइ, बिहेकाे ६-७ दिनमै खाडी जान्छन् रे ।"
